Autyzm

(Ostatnia zmiana: 21 grudnia 2009)
Proces diagnozowania autyzmu jest skomplikowany i wymaga współpracy specjalistów z wielu dziedzin m.in.: psychiatry, psychologa, pedagoga, logopedy.

Spora część dzieci autystycznych nie zdradza poważniejszych oznak choroby i rozwija się na pozór normalnie do 18, a nawet 36 miesiąca życia.

 

Warto obserwować swoje dziecko i odpowiedzieć sobie na następujące pytania:

 

Czy dziecko ma trudności z nawiązywaniem i utrzymywaniem bliskich i serdecznych relacji z opiekunem? Ignoruje innych?

Czy chętnie wprawia w ruch obrotowy przedmioty lub ich części?

Czy mówiąc, jak echo powtarza słowa lub wyrażenia innych osób?

Czy ma trudności z nawiązaniem kontaktu wzrokowego?

Czy stara się unikać bycia dotykanym?

Czy lubi układać przedmioty w rzędy?

Czy wydaje się nie lękać rzeczy, których powinno się bać?

Czy domaga się oglądania wciąż i wciąż tego samego filmu?

Czy wykazuje wyjątkowe upodobanie do cyfr i liter?

Czy wydaje się nie umieć bawić “razem” z innymi dziećmi?

Ma słabe zdolności naśladowania?

Jeżeli odpowiedź na większość pytań jest twierdząca , może warto porozmawiać o tym ze specjalistą?

 

Dzieci z autyzmem mają trudności w relacjach społecznych , przejawiające się między innymi:

  • zaburzoną komunikacją niewerbalną ( kontakt wzrokowy, pozycje ciała oraz gesty) brakiem umiejętności rozwijania relacji z rówieśnikami, adekwatnych do poziomu rozwoju dziecka
  • brakiem spontanicznego poszukiwania kontaktów, w celu dzielenia się z innymi swoją radością, zainteresowaniami lub osiągnięciami (np. dziecko nie szuka kontaktu z innymi, nie przynosi zabawek, by się wspólnie bawić, nie chwali się swoimi rysunkami, osiągnięciami),
  • występują zaburzenia w komunikowaniu się werbalnym:mowa jest opóźniona lub występuje całkowity brak mowy. Dziecko nie podejmuje prób skompensowania braków mowy za pośrednictwem alternatywnych sposobów komunikowania się jak np. mimika lub gesty
  • dziecko używa często języka w sposób stereotypowy (schematyczny), często występują echolalia.

Charakterystyczne dla dzieci autystycznych są ograniczone, powtarzające i stereotypowe wzory zachowania. Dziecko bawi się w sposób stereotypowy, brak jest spontanicznego udawania w trakcie zabawy. Ma trudność z naśladowaniem. Może wykazywać nietypowe, schematyczne zainteresowania. Trudno jest oderwać go od ulubionej zabawy i zainteresować czym innym. Często obserwuje się stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe (np. trzepotanie lub kręcenie palcem, ręką, lub złożone ruchy całego ciała)

 

Nie ma lekarstwa na autyzm. Można jednak pomóc dziecku poprzez zindywidualizowaną, dostosowaną do dziecka, prowadzoną z udziałem rodziców terapie. Wymaga to ciągłego kontaktu z wyspecjalizowanymi ośrodkami i terapeutami. Im wcześniej autyzm zostanie zdiagnozowany, tym lepsze rokowanie i tym większe szanse, że terapia odniesie pozytywne skutki.

„Bycie osobą autystyczną to jeden ze sposobów istnienia. Nawet jeżeli nie jest to “normalne” istnienie, życie osoby autystycznej może być równie szczęśliwe, jak życie każdego człowieka”

(Angel Riviere)

 

Linki:

  • www.autyzmirodzina.org strona Regionalnego Stowarzyszenie na Rzecz Osób Autystycznych i Ich Rodzin( Katowice)
  • WWW.SYNAPSIS.WAW.PL
Warto przeczytać:
Florance L. Cheri, Gazzaniga Marin „ Siła miłości”, Świat Książki, 2006

 

opracowała mgr Joanna Wrońska- psycholog

 

Charakterystyczne dla dzieci autystycznych są ograniczone, powtarzające i stereotypowe wzory zachowania. Dziecko bawi się w sposób stereotypowy, brak jest spontanicznego udawania w trakcie zabawy. Ma trudność z naśladowaniem. Może wykazywać nietypowe, schematyczne zainteresowania. Trudno jest oderwać go od ulubionej zabawy i zainteresować czym innym. Często obserwuje się stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe (np. trzepotanie lub kręcenie palcem, ręką, lub złożone ruchy całego ciała)

 1,138 Liczba odwiedzin,  1 Dzisiaj